Ostatnia piosenka - Nicholas Sparks

Święta dobiegły końca. Mam nadzieje, że minęły Wam miło. Ja znalazłam trochę więcej czasu na zaczytanie się, z czego bardzo się cieszę i stąd poniższa „recenzja”.



Żałuję, że najpierw obejrzałam ekranizację powieści „Ostatnia piosenka” a dopiero potem sięgnęłam po książkę. Niemniej jednak, książka nie zawiodła moich oczekiwań. Z filmem łączy ją przede wszystkim historia. Książka natomiast jest, moim zdaniem, ciekawsza, bo bogatsza o to, czego nie pokazano w filmie. I chociaż czytając „Ostatnią piosenkę” miałam przed oczami aktorów odgrywających postaci Ronnie czy Willa, mogłam oczami wyobraźni zobaczyć te miejsca i sytuacje, których próżno szukać na ekranie.

Dla wielu z Was historia Ronnie będzie znana, bo albo czytaliście powieść, albo oglądaliście ekranizację. I wiecie jak wszystko zaczęło się, dlatego chciałabym tylko w kilku zdaniach streścić fabułę.

Ronnie to młoda, siedemnastoletnia dziewczyna, która ma spędzić wakacje z ojcem, do którego nie odzywała się przez trzy lata. Ich relacje rozluźniły się przez rozwód rodziców, o który to właśnie Ronnie obwinia Steve’a. Nie będąc świadoma, że jego odejście było wynikiem zdrady matki Ronnie. Ronnie wraz z bratem wyjeżdżają do miasteczka w Północnej Karolinie. Wszystko wskazuje na to, że wakacje będą nudne i przewidywalne, ale okazują się wyjątkowe, przez nowe znajomości Ronnie oraz chorobę ojca.

Muszę przyznać, ze z ogromnym trudem czytało mi się książkę od momentu, gdy Steve poczuł się gorzej w obecności Ronnie i trafił tym samym do szpitala. To smutna historia, ale jednocześnie tak prawdziwa, że porusza do samego końca. Steve mierzy się z rakiem, a na jego wyleczenie nie ma nadziei, Ronnie i jej brat z kolei muszą zmierzyć się z rzeczywistością i ogromną stratą. Ta historia mogłaby być historią każdego, może dlatego jest tak poruszająca.

 

„Ostatnia piosenka” to nie tylko opowieść o rozstaniu i stracie, to także opowieść o pierwszej miłości, trudnej relacji między rodzicami a ich dziećmi, o dorastaniu i drugiej szansie. Historia Ronnie jest bardzo pouczająca. Z każdym rozdziałem możemy zaobserwować zmianę w zachowaniu Ronnie i jej podejściu do życia. Często zapominamy o tym, co jest najważniejsze w życiu, o podtrzymywaniu relacji z bliskimi, zapominamy o tym, żeby mówić to, co czujemy, żeby okazywać sobie szacunek, miłość i zrozumienie. To trudne i widać to na przykładzie tej powieści, ale przecież wykonalne.  

Wesołych Świąt!

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia życzę Wam radosnych przeżyć, rodzinnego ciepła, odpoczynku od codziennych spraw i trosk, cudownych prezentów (zwłaszcza tych książkowych :) oraz wszelkiej pomyślności.

Marie Bell

 

Książka to nie tylko pasja…

Książka to nie tylko pasja, ale także inspiracja. A mowa oczywiście o przepisach kulinarnych. „120 wypieków” – Emmy Patmore – to coś więcej niż tekst i obraz, to pomysł na pyszny deser, ciasto czy przekąski. Mówi się, że apetyt rośnie w miarę jedzenia, a ja ośmielę się powiedzieć: Apetyt rośnie w miarę przeglądania stron. I rzeczywiście tak jest. Moje kubki smakowe mogą sobie jedynie wyobrazić ten smak, ale oczy są za to najedzone do syta ;)

W Święta nie będzie mi dane eksperymentować, ale po… jak najbardziej. Zwłaszcza, że na kolację sylwestrową spodziewam się gości. 

I Wam pozwolę nacieszyć oczy ;)  

 

 

 

 

 

Przepraszam za małe zdjecia. Próbowałam powiększyć je, tak jak pierwsze, 

ale przy kolejnych nie pojawia się okienko do skalowania.

Może Wy macie na to sposób?  





 

„120 wypieków” – Emma Patmore, str. 256, wyd. Olesiejuk

Cena: 9,99 zł. – Chyba zrobiłam interes życia ;)

I wciąż ją kocham - Nicholas Sparks

„Co to znaczy naprawdę kogoś kochać?”- Pytanie, które z pewnością wielu sobie stawiało i szukało na nie odpowiedzi. „I wciąż ją kocham” odpowiada na nie. Historia Johna jest najlepszym przykładem na to, jaka powinna być miłość. On sam w końcu zrozumiał to, czym jest i, jak należy z nią postępować – „Tim mi powiedział – i pokazał – że prawdziwa miłość oznacza, że zależy ci na szczęściu drugiego człowieka bardziej niż na własnym, bez względu na to, przed jak bolesnymi wyborami stajesz.” Postać Johna, głównego bohatera, ewoluuje od pierwszych stronic aż po ostatnie. Dzięki temu, że jest on narratorem, odnosimy wrażenie, że zwierza się nam, każdemu z osobna. Przez co jego słowa są nam bliższe. I gdyby nie to, że każda książka ma swój koniec, moglibyśmy dalej wczytywać się w historię jego życia.

fot. weltbild.pl

 

Po przeczytaniu książki czuję niedosyt, może dlatego, że pewne kwestie nie zostały zakończone. I może również dlatego, że nie było happy endu, na który pewnie większość z nas czeka. Bo jeśli mowa o miłości, to oczekujemy spełnionej i szczęśliwej. Nie zawsze jednak tak jest. Założę się jednak, że gdyby ta książka miała inne zakończenie, to byśmy ją uznali za cukierkową i wręcz odrealnioną.

 

„Zastanawiam się nad wszystkim i jak zwykle wraca do mnie wspomnienie wspólnie spędzonego czasu. Cofam się pamięcią do chwili, kiedy się to zaczęło, ponieważ wspomnienia to jedyne, co mi pozostało.” – Szczerość z jaką opowiada John jest ujmująca. Ta historia to dowód na to, że miłość należy pielęgnować. Jeśli ktoś uważa, że „I wciąż ją kocham” to kolejne sparksowskie romansidło to myli się i to bardzo. Owszem miłość i uczucia bohaterów to motyw przewodni, ale znajdziemy tutaj rozważania na temat numizmatów, trudnej relacji między ojcem i synem, o autyzmie oraz zespole Aspergera.

 

Książka wzrusza. Po raz kolejny Nicholas Sparks porusza kwestię uczuć, czyli tematykę, która wydaje się być banalna, jednak w sposób niebanalny. Każde strona tej książki zachęca, aby przeczytać kolejną. Doskonały przekaz, historia ubrana w piękne słowa. Należą się również podziękowania tłumaczowi. Gdyby nie on, nie mielibyśmy możliwości zapoznania się z tą wzruszającą historią. Najbardziej utkwiło mi w pamięci, że każdy z nas może zmienić się, swoje poglądy. A sztuka miłości nie jest łatwa, ani tak oczywista, jakby nam się to wydawało. Miłości do otaczających nas ludzi uczymy się przez całe życie. I żeby nie stracić jej, musimy o nią dbać. „I wciąż ją kocham” to pięknie napisana powieść z głębią i przede wszystkim godna polecenia.

 

 

"Kocham Cię, Johnie Tyree, i zamierzam dopilnować

byś wywiązał się z obietnicy, którą mi złożyłeś.

Jeśli wrócisz, wyjdę za Ciebie. Jeśli nie dotrzymasz

słowa, złamiesz mi serce" - str. 183

fot. google

 

Po ukończeniu szkoły średniej  zbuntowany chłopak o imieniu John postanawia zaciągnąć się do armii, żeby nadać swojemu życiu sens. Tam uczy się nie tylko dyscypliny czy pokory, ale także nabiera pewności siebie. Podczas przepustki poznaje Savannah, młodszą o dwa lata studentkę pedagogiki specjalnej oraz wolontariuszkę, która wraz z grupą przyjaciół, w ramach akcji dobroczynnej, buduje domy dla ubogich. Chociaż wspólna relacja Johna i Savannah wydaje się być niemożliwa, rozkwita między obojgiem miłość. John ma świadomość, że jego dwutygodniowy urlop niedługo zakończy tę znajomość, ale Savannah przyrzeka czekać na ukochanego, dopóki nie minie okres jego służby. On uświadamia sobie w końcu, że jeszcze nigdy nikogo tak nie kochał i marzy o założeniu z nią rodziny. Czas jednak nie jest ich sprzymierzeńcem. 11 września zmienia wszystko. Z poczucia obowiązku John przedłuża pobyt w wojsku, co odbije się na jego związku z ukochaną. Trudno winić w tej sytuacji kogokolwiek. Wydawałoby się, że prawdziwa miłość powinna przetrwać, że gdyby Savannah zależało na tej miłości, poczekałaby, ale z drugiej strony, John mógł dotrzymać słowa, tego jednak nie zrobił… I jak już wiadomo ich związek nie wytrzyma próby czasu. Savannah jako pierwsza podjęła decyzję i żegna się z Johnem za pomocą listu. Czy czas wyleczy rany? – Nie sądzę. Czy można zapomnieć, o tym co się czuje? – Raczej nie. I czy tym dwojgu będzie dane jeszcze kiedyś zobaczyć się, być ze sobą? Pozostawiam Was w niepewności, ale pewnie domyślacie się, co może nastąpić.

 

Jeśli czytaliście, jestem ciekawa Waszej opinii :)



 

Meine kleine Bücherpyramide

Uzbierał się mały stosik z książek. W tym miesiącu pewnie nie zdążę wszystkiego przeczytać, tak niewiele czasu pozostało do świąt, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, ponieważ mam co czytać, więc nie ma szansy na nudę ;)

                             

Mein kleiner Stapel neuer Bücher. Ich glaube, dass ich ihn im Dezember nicht schaffe. Aber, es gibt nichts Schlimmes, was nicht gut ausgehen kann, weil ich was zu lesen habe. Es wäre schlimmer, wenn ich kein Buch hätte. Also, keine Chance für Langeweile ;)   

 

 

Samotność w sieci

Gdy dzisiaj przeglądam „Samotność w sieci” przypomina mi się czas, kiedy zaczytałam się po raz pierwszy, a było to dość dawno… pewnego listopadowego popołudnia, gdy wracałam na weekend do domu. Książka ta umilała mi całe półtorej godziny drogi. Chociaż czytanie w pociągu ma swoje minusy, (jak i plusy) udało mi się skupić całą moją uwagę na niej.

 

 



I chociaż szczegóły fabuły zatarły się w mojej pamięci, pozostało pierwsze wrażenie. Jest ono pozytywne, mimo tego, co można przeczytać na pierwszych kartach książki: ZE WSZYSTKICH RZECZY WIECZNYCH MIŁOŚĆ TRWA NAJKRÓCEJ… i dalej … „Z rampy przy torze czwartym na peronie jedenastym stacji kolejowej Berlin Lichtenberg skacze pod pociąg najwięcej samobójców. […]” 

„Samotność w sieci” opowiada historię miłości, miłości niezwykłej bo w dobie Internetu. Sposób, w jaki poznają się ONA i ON, jest niecodzienny i niezwykle odważny. Czy spotkanie tych dwojga byłoby możliwe w innych okolicznościach? Mówi się, że prawdziwa miłość odnajdzie się prędzej czy później, ale czy miłość JEGO i JEJ jest miłością prawdziwą, a może tylko chęcią przeżycia czegoś intensywniejszego, próbą przełamania prozy życia? Gdy czytamy ich korespondencję mailową możemy odnieść wrażenie, że to co ich łączy to pewna nic porozumienia, chęć poznania nieznanego. To zażyłość tak magiczna, że aż nie sposób im jej nie pozazdrościć.

Widziałam również ekranizację „Samotności w sieci” i nie żałuję,  chociaż pewnie część osób by mnie zganiła za to stwierdzenie, uważam, że film jest lepszy niż inne polskie komedie. Na pewno nie jest zły, jest po prostu specyficzny. Odbiór filmu pewnie nie będzie zrozumiały dla każdego, ale czy nie lepiej skusić się na tego rodzaju melodramat aniżeli oglądać mało inteligentne filmy ze słabymi dialogami, w których co drugie słowo, o zgrozo, wymaga przerywnika? Tak – polska kinematografia – nadal raczkuje. Czasem uda się widzowi zobaczyć, jak stawia pierwsze kroki, które wzbudzają podziw, by zaraz kłapnąć z impetem. I bęc! A może to tylko moje odczucie?

 

fot. google

Film mogę polecić za jego specyficzność, za obsadę aktorską (Magdalena Cielecka i Andrzej Chyra), za próbę pokazania emocji. Emocja to nie tylko słowo. To także dotyk, spojrzenie. Taki jest ten film – treściwy – ale inaczej.

Zachęcam Was do zaczytania się w „Samotności…” a może i obejrzenia ekranizacji.

A jakie są Wasze odczucia co do książki i filmu?